Patiënten met dezelfde immuunziekte kunnen heel verschillend reageren op therapie. Dit heeft te maken met genetische of andere variaties tussen patiënten. Hierdoor is de ene patiënt gevoelig voor een bepaalde therapie en een andere niet of nauwelijks. Ook kunnen patiënten tijdens de behandeling ongevoelig worden voor bepaalde geneesmiddelen, waardoor verandering van therapie noodzakelijk is. Daarnaast zijn er tegenwoordig meer en meer therapieën met zogeheten biologicals (antistoffen of “small molecules” gericht tegen cytokines of signaalmoleculen in de cel) waarbij het van belang is om vast te stellen of het doelwit van de nieuwe therapie wel aanwezig is. Al deze aspecten vragen om een uitgebreide en nauwkeurige analyse van biomarkers (genetische variatie, cytokinen, signaalmoleculen etc.) die gevoeligheid voor therapie en mogelijk ook het beloop van de immuunziekte bij een individuele patiënt kunnen voorspellen, een vorm van “personalized medicine”. Daarnaast wordt het steeds belangrijker om evaluatie van therapie effectiviteit te verbeteren. Dit kan worden bereikt door de afwijkende cellen die de immuunziekte veroorzaken zeer gevoelig te vervolgen (restziekte analyse), of door te monitoren wat de reactie is van het afweersysteem op bijvoorbeeld vaccinaties en infecties. Investeren in strategieën van biomarker analyse en monitoring zijn belangrijke randvoorwaarden voor een goede individuele therapie.