Het afbeelden van de binnenkant van het menselijk lichaam is soms letterlijk van levensbelang, bijvoorbeeld bij verwondingen of bij het vroeg opsporen van levensbedreigende ziektes. Verbazingwekkend goede afbeeldingen kunnen gemaakt worden met behulp van röntgenstralen, positron emissie en magnetische resonantie, maar deze afbeeldingsmethoden zijn schadelijk voor onze gezondheid, ofwel extreem duur, of allebei. Door de snelle ontwikkeling van optische technologie is afbeelden en meten met licht relatief snel en goedkoop, en bovendien relatief onschadelijk. Helaas, licht dringt niet diep het lichaam in en wordt sterk verstrooid, daardoor werken veel op licht gebaseerde afbeeldingstechnieken alleen in de bovenste lagen van de huid of in het oog. Uit de diepere weefsels krijgen we tot dusver alleen foto-akoestische signalen en spectroscopische informatie, die moeilijk in een afbeelding is om te zetten. - Is het mogelijk om de spectroscopische en foto-akoestische informatie bruikbaarder te maken? Kan de "Medical Tricorder" van Star Trek, een fictief apparaat ter grootte van een forse smartphone dat vele ziektes en problemen kan diagnosticeren zonder de patiënt zelfs maar aan te raken, werkelijkheid worden? - Kunnen we door gebruik te maken van andere golflengten, belichting of andere optische afbeeldingsprincipes toch beeldinformatie van grotere dieptes krijgen en onderhuidse problemen opsporen?