Leidt kennis van materiaal tot een andere kijk op kunstwerken, materieel erfgoed, de gebouwde omgeving en hun behoud?

066

Leidt kennis van materiaal tot een andere kijk op kunstwerken, materieel erfgoed, de gebouwde omgeving en hun behoud?

Beschrijving

Nederland is koploper in het experimenteren met en ontwikkelen van zelfdenkende materialen: materialen met een zelfherstellend vermogen. Dat betekent niet alleen een revolutie in de wereld van de bouw en het ontwerp, maar ook in die van restauratie en erfgoed. Steeds minder worden materialen en stoffen puur instrumenteel opgevat. Men ziet materialen veel meer als actoren, als deel en substantie van onze wereld, net zoals wij mensen dat zijn. In het onderzoek naar nieuwe technologieën om erfgoed voor het nageslacht te bewaren, wordt de instabiliteit van materialen ook onderkend. Vragen die hierbij spelen zijn onder andere: Moeten gebouwrestaurateurs de situatie herstellen van vlak na de bouw, of van na een eeuw gebruik? Deze vraag wordt nog prangender als materialen zichzelf gaan veranderen of herstellen. Wat is het originele kunstwerk dan nog?

Verbindend karakter

Voor inzicht in de relatie tussen materiaal(kennis) en betekenisproductie is interdisciplinair geestes- en natuurwetenschappelijk onderzoek naar materiaal en materiaaleigenschappen onontbeerlijk. Lang is er sprake geweest van een waterscheiding tussen materiaaltechnisch onderzoek voor restauratie en het kunsthistorisch onderzoek. De interdisciplinaire benadering waarbij de studie van materialen en technieken en historisch brononderzoek hand in hand gaan, kan tot nieuwe inzichten leiden voor de interpretatie, conservering en restauratie van erfgoed. Deze inzichten die voortkomen uit fundamentele vragen zijn van belang voor de keuzes die we maken bij het behoud en beheer van erfgoed om het duurzaam veilig te stellen voor toekomstige generaties. Erfgoed is van onschatbare waarde voor onze identiteit en heeft een groot samenbindend vermogen voor onze maatschappij.