Leidt kennis van materiaal tot een andere kijk op kunstwerken, materieel erfgoed, de gebouwde omgeving en hun behoud?
Nederland is koploper in het experimenteren met en ontwikkelen van zelfdenkende materialen: materialen met een zelfherstellend vermogen. Dat betekent niet alleen een revolutie in de wereld van de bouw en het ontwerp, maar ook in die van restauratie en erfgoed. Steeds minder worden materialen en stoffen puur instrumenteel opgevat. Men ziet materialen veel meer als actoren, als deel en substantie van onze wereld, net zoals wij mensen dat zijn. In het onderzoek naar nieuwe technologieën om erfgoed voor het nageslacht te bewaren, wordt de instabiliteit van materialen ook onderkend. Vragen die hierbij spelen zijn onder andere: Moeten gebouwrestaurateurs de situatie herstellen van vlak na de bouw, of van na een eeuw gebruik? Deze vraag wordt nog prangender als materialen zichzelf gaan veranderen of herstellen. Wat is het originele kunstwerk dan nog?
